پروژه بررسی زمانبندی سیستم های بلا درنگ

مهمترين کاربرد سيستمهای بلادرنگ در رابطه با عمليات کنترل پردازش است . خاصيت مهم سيستم عاملهای بلادرنگ اين است که هر فعل و انفعال با کامپيوتر بايستی يک پاسخ در مدت زمانی که از قبل تعيين شده است دريافت دارد . سيستم بايستی بتواند اين زمان پاسخ را گارانتی بکند (عواقب زمان پاسخ بد در رابطه با سيستمی که يک هواپيما و يا يک کارخانه شيميايی را کنترل ميکند را ميتوان براحتی تصور کرد ) . مسئله زمان پاسخ  در عمل به اين معناست که معمولاً نرم افزار بصورت خاص-منظور است و به کاربرد بخصوصی اختصاص يافته است . دستگاههای جنبی چنين سيستمهايی نيز به احتمال قوی دستگاههای بخصوصی هستند . مثلاً ممکن است که از وسايل حس کننده که با سيگنالهای آنالوگ عمل می کنند به جای ترمينالهای عادی استفاده شوند.

مشخصات سيستمهای عامل بلادرنگ:

سيستمهای عامل بلادرنگ را ميتوان با داشتن ملزومات يگانه در پنج حوزه عمومی زير مشخص نمود:

• قطعی بودن

• پاسخ دهی

• کنترل کاربر

• قابليت اطمينان

• نرمش با خطا

سيستم عاملی قطعی است که عمليات خود را در زمانهای ثابت يا فواصل زمانی از پيش تعيين شده ، انجام دهد. وقتی چند فرايند در رقابت برای منابع و زمان پردازنده هستند ، هيچ سيستمی نمی تواند قطعی باشد. در يک سيستم عامل بلادرنگ ، درخواستهای فرايند برای خدمت توسط رخدادها و زمانبندی های خارجی اعمال می شود. ميزان پاسخگويي سيستم عامل به درخواستها ، اولاً به سرعتی که می تواند به وقفه ها پاسخ دهد و ثانياً به اينکه آيا سيستم ظرفيت کافی برای اداره تمام درخواستها ، در زمان معلوم دارد يا خير، وابسته است .

يک معيار مفيد برای قابليت عملکرد قطعی سيستم عامل، حداکثر تأخير از زمان ورود يک وقفه دستگاه با اولويت بالا ، تا زمان شروع خدمت است . در سيستم های عامل غير بلا درنگ ، اين تأخير ممکن است در محدوده دهها تا صدها ميلی ثانيه باشد ، در حاليکه در يک سيستم عامل بلادرنگ ممکن است اين تأخير حد بالايي از محدوده چند ميکرو ثانيه تا يک ميلی ثانيه داشته باشد.