پرژه مقایسه سيستم های سوخت رسانی كاربراتوری و انژكتوري

قبل از ورود به بحث سيستم هاي سوخت رساني بد نيست نگاهي بيندازيم به تاريخچه موتورهاي احتراق داخلي تا بهتر بتوانيم مسير تكاملي سيستم سوخت رساني خودرو را درك كنيم .

تاريخچه موتورهاي احتراق داخلي ، به سال ۱۸۷۶ باز مي گردد ، كه «نيكولاس اتو» (۱۸۹۱ – ۱۸۳۲ ) اوين موتور جرقه اي را ساخت . اين موتور در ابتدا بنابر سيكل ويژه اي كار مي كرد و با بازدهي حداكثر برابر با ۱۱% ، داراي وزن زيادي بود . اتو با ارائه سيكل عملكرد ۴ زمانه ، بازده را به ۱۴% افزايش ، و در كنار كاهش حجم موتور ، وزن آن را نيز به كمتر از   حالت قبل كاهش داد . در سال ۱۸۸۴ ، امتياز ثبت شده يك شخص فرانسوي به نام «آلفونس بيودي روشاس» (۱۸۹۳-۱۸۱۵) مربوط به سال ۱۸۶۲ منتشر شد ، كه معلوم ساخت او قبل از اتو ، اصول سيكل ۴ زمانه را شرح داده است . البته چون روشاس نتوانسته بود ايده هاي خود را عملي سازد ، در نتيجه امروزه اتو به عنوان مخترع موتور شناخته مي شود .

از آن پس اشخاص بسياري در اواخرقرن نوزدهم دست به ابداع موتورهاي ديگري دست زدند ، و جملگي به اين نتيجه رسيدند كه «نسبت تراكم» تاثير مستقيمي بر روي بازده موتور دارد ، ولي به دليل مشكل «كوبش» ، مقدار آن به كمتر از ۴ محدود شده بود . در دهه ۱۸۸۰ ، با توسعه كاربراتور و سيستم جرقه ، سرعت موتورها افزايش يافت ، و امكان استفاده از موتور در اتومبيلها فراهم شد . در سال ۱۸۹۲ ، يك مهندس آلماني به نام «رودلف ديزل» (۱۹۱۳ – ۱۸۵۸) ، نوع جديدي از موتور را به ثبت رساند . در طرح وي ، در مرحله تراكم، تنها هوا متراكم ، و در انتهاي اين مرحله سوخت مايع به داخل هواي داغ پاشيده مي شد . از آنجايي كه در اين طرح ، هوا دچار كوبش نمي شود ، لذا وي توانست تراكم را بالا ببرد ، و بازده موتو را دو برابر كند . يكي از ديگر طرحهاي موتور ، موتور دوراني است ، كه اولين آنها توسط «فليكس وانكل» ، در سال ۱۹۵۷ به نتايج رضايتبخشي رسيد .